Pierwsze polskie szelągi pochodzą z czasów Kazimierza Jagiellończyka. Emitowała je mennica toruńska na początku wojny trzynastoletniej (1454-1466). Były one bite dla prowincji pruskiej. Ważyły ponad 1,6 g i miały 9-12 łutową próbę srebra (na 16 części 9-12 stanowiło czyste srebro). Zawierały więc znacznie więcej czystego kruszcu niż współczesne im monety krzyżackie lub nieco późniejsze miejskie (toruńskie, gdańskie i elbląskie). Z tego właśnie powodu były wyławiane z obiegu i przebijane na monety gorsze jakościowo. Do naszych czasów zachowało się niewiele egzemplarzy.
***
I 1 Toruń (pruskie) b. d. – 1, a
Szeląg pruski Kazimierz Jagiellończyk, Toruń b. d.
Av.: Orzeł w tarczy z koroną na szyi. Napis w otoku: KASIMIRVS D G REX POLOE. Rv.: Herb miasta Torunia w tarczy. Nad tarczą kółko. Napis w otoku: MONETA DVCATVS PRVCIE. Moneta srebrna; średnica 20-21 mm; waga 1,77 g; mennica Toruń; Kop. 3071, R5; Gum. T. 298 (inny wariant); Kub. – typ II (awers – 8, rewers – 3)
***
I 1 Toruń (pruskie) b. d. – 2, a
Szeląg pruski Kazimierz Jagiellończyk, Toruń b. d.
Av.: Orzeł bez tarczy z koroną na szyi. Napis w otoku: KASIMIRVS D G REX POLOE. Rv.: Herb miasta Torunia w tarczy. Napis w otoku: MONETA DVCATVS PRVCIE.
Fot. Warszawskie Centrum Numizmatyczne